Mekanın Cennet Olsun Nebiha Teyzem

Bir Kadının Sessiz Zaferi: Nebiha Teyzem

Hayat, bazen yüksek tavanlı salonlarda değil… toprağın kokusunun duaya karıştığı bir odada başlar. Benim teyzem Nebiha, işte o toprak kokulu kadınlardan biriydi. Ne kalabalık şehirlerin gürültüsüne alıştı ne gözünü yüksek hayallere dikti. Onun yüzü hep aynı mütevazı mutluluğa dönüktü: ailesi… evinin içindeki sıcak çay buharı… sabırlar üzerine kurulmuş kavruk bir sevda…

Köyün kıyısında, güneş ışığıyla yırtılan tavanlardan sızan nurla yaşadı yıllarca. Toprak evin duvarlarında dert değil şükür vardı. “Rızık gelir yeter, yeterse bereket olur” derdi. Her sofraya dua ile oturur, her sabaha Allah’a teşekkürle başlardı. İki evlat yetiştirdi; ilmine helal, ekmeğine dürüst, yüreğine merhametle.

Gülüşündeki huzur köyün çınarı gibiydi; yıllar geçtikçe daha da kıymetli oldu.

Gün geldi… yılların ödülü geldi. Daha güzel bir evi oldu. Bahçesinde çiçeklerin Allah’ı zikrettiğini söylerdi. “Burası cennet kokuyor” derken bile, içi her zaman eski evindeki toprak taneciklerini özlerdi. Çünkü onun evi, aslında gönlündeki teslimiyetti.

Sonra kader… Elzeimer dediler. Hafızasından isimler silindi. Mekânlar, günler, anılar…
Ama iki şey asla silinmedi:
Allah’a şükür … ve dudaklarındaki ilahi.

Bir insan düşünün, hayatı unuturken bile
hala Allah’ı hatırlayan.
Her şey gidiyor, yalnız iman kalıyor.

Ve 25 Ekim 2025’te, nefesini Rabbine teslim etti Nebiha teyzem. Arkasında kimseye yük olmayan bir hayat, köy yoluna sinmiş bir gülüş bıraktı.

Şimdi ben de diyorum ki:

Bazı insanlar ölmez.
Onların bedeni gider; ama dua gibi, koku gibi, ışık gibi bizde kalırlar.

Teyzem… Seni Allah’a emanet ettik. Peygamber Efendimize komşu, cennette çiçeklerin arasına misafir ol inşallah.

Gülüşlerin bizde emanettir.
Ve biz de emanete sadığız.

Ve bugün günlerden Teyzem😔❤️