Zamanın Kokusu, Hatıralar
Bazı kokular vardır ki, hafızamızın en derin köşelerinde saklıdır. Bir an gelir, bir esintiyle burnumuza çarpar ve bizi yıllar öncesine, çocukluk bahçelerimize, annelerimizin ellerinde şekillenen tertemiz dünyaya götürür.
Bahçeli evlerin kapılarında hanımeli kokusu vardı mesela… O kapılar, çocukların neşeli kahkahalarına, büyüklerin derin sohbetlerine açılırdı. Annelerimiz, tulumbadan çektiği suyla yıkadığı çamaşırlara kalıp sabunun o mis gibi kokusunu bırakırdı. Ve sokak aralarından yükselen taze kurabiye kokusu, komşuların cömert ellerini hatırlatırdı.
Babalarımız… Ceplerinde köstekli saatleri, başlarında kasketleriyle kahvehaneden dönerken üstlerine sinen tütün kokusu, otoritenin ama aynı zamanda güvenin kokusuydu. Arkadaşımızın “Ben çok aç değilim.” diyerek bölüp verdiği ekmeğin kokusu, paylaşmanın en saf hâlini anlatırdı.
O müstakil evlerin avlularında, çay bardaklarının buğusuna karışan kahkahalar, kederler, dert ortaklıkları vardı. Asfaltsız yollarda yürüyen, yüreği mangal gibi sıcak, belki fakir ama gönlü zengin insanların kokusu vardı. Her şey doğaldı, her şey gerçekti…
Ve sevgiliye elden gizlice verilen mektupların kokusu… Utangaç kızların “Kalbin gibi temiz ve saf.” diye başlayan hatıra defterlerinden yayılan naiflik… At arabalarının arkasında, samanların arasında satılan salatalıkların toprağa sinmiş kokusu…
Zaman değişti. O samimi anlar yerini yapaylığa bıraktı. Artık ne bir ekmeğin kokusu eskisi gibi, ne bir sohbetin tadı, ne de duyguların saflığı… Her şey hormonlu. Ne tadı kaldı ne tuzu… Ama hafızamız, o eski kokuları bir esintiyle bile olsa hatırlatmaya devam ediyor. Ve biz, özlemle içimize çekiyoruz o hatıraların kokusunu…
Çünkü bazı zamanlar, bazı kokular unutulmaz.
